Op 14 jarige leeftijd kreeg ik van mijn ouders hun oude foto-toestel, een Agfa Isoly. Met 3 standen, “zon”, “bewolkt” en “flits” kon het eigenlijk niet mis. Daarna kwam de Agfa Isomat-Rapid en in 1980 werd het een spiegelreflex, de Pentax ME-Super, met de alom bekende Metz staaf-flitser.
In de beginjaren was mijn fotografiestijl techniek-gedreven: een goed belichte en scherpe foto vond ik belangrijker dan compositie en speling van het licht en kleur. De prijs van een foto was dusdanig, dat ik meer ging voor vastlegging van momenten, dan voor creativiteit. Dit was nog steeds zo toen ik in 2003 "My First Sony" kocht, een Cybershot 5 Megapixel camera.
In 2007 kwam er toch weer een spiegelreflex. En de Nikon D80 heeft mij het licht laten zien. De standaard kit-lens werd snel opgevolgd door een paar lichtsterke primes en een lange zoom. Inmiddels gaat mijn nek gebukt onder het gewicht van een D3 met meestal de 24-70mm, en/of een D850 met de 70-200mm.
Mijn stijl is aanzienlijk gewijzigd, ik drentel nu wat langer om mijn onderwerp alvorens de ontspanknop wordt ingedrukt. Mijn voorkeur gaat uit naar het fotograferen van mensen, meer dan landschap, natuur en architectuur. Maar ook daarin kan ik nog wel mijn creatieve ei kwijt.
